Culture Shock 2.0

Op 1 oktober 2013 schreef ik over Culture Shock toen ik naar Amerika kwam. Dat ik die niet echt had verwacht, maar dat hij toch gekomen is.
Nu op 31 augustus 2014 ben ik alweer 4 dagen terug in Nederland. En Culture Shock is weer op bezoek.

Hoe kan dat nou? Ik heb mijn hele leven in Nederland gewoond. Hoe is Culture Shock dan mogelijk?
Hoe kan het dat ik de dingen die ik niet kon uitstaan of gek vond in Amerika nu mis?

Ik gebruik deze blog-entry even om afscheid te nemen van gekke Amerikaanse dingen, en om te omschrijven hoe is om terug te zijn in Nederland, omdat ik die vraag nu natuurlijk heel vaak krijg.

Het is fijn om terug te zijn. Het is geweldig om iedereen weer te zien. Familie en vrienden. Mijn moeder had me verrast met een geweldige surprise party die ik echt NIET had zien aankomen. Echt, ongelooflijk leuk!
Tegelijkertijd mis ik natuurlijk ook dingen waarvan voornamelijk de taal. En Nicole.
We hebben ons leren kennen 6 dagen nadat ik in the USA ben aangekomen. Van de 373 dagen hebben we ons ongeveer 6 dagen in het jaar niet gezien i.v.m Thanksgiving en een bezoekje aan the East Hamptons van Nicole. Dus na 367 dagen elkaar elke dag zien en spreken is dit er opeens niet meer. Ik moet zeggen dat ik er nog niet te veel bij heb stil gestaan en dat het op papier zetten en echt erover nadenken zoals ik nu doe me het meer doet realiseren dan afgelopen 4 dagen.
Mijn beste vriendin, mijn andere helft woont opeens in een ander land. Er is geen ‘Kom even langs’ ‘Laten we wat drinken’ ‘filmavond’ meer.. nu is er plannen en vliegtickets. En dat, dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Dan is er Engels. Ik houd van Engels. Het is een goed ding dat ik over 2 en halve week alweer naar London vertrek en ik lekker verder kan babbelen in het Engels. Ik mis het spreken, de uitdrukkingen en ik denk nog steeds in het engels. Mijn Nederlands is dan ook een beetje gaar af en toe, omdat ik dingen letterlijk vertaal of in de verkeerde volgorde zet. Gek hè. Ondanks dat het mijn moedertaal is.

Ik heb de auto gemist. Het rode fiat grande punto scheurijzer waarin ik kon schakelen en de Nederlandse wegen zonder gaten en mooie snelheid die je mag maken.
De eerste keer dat ik weer in de auto stapte realiseerde ik me opeens: ‘Shit! Ik moet stoppen voor auto’s van rechts.’ ‘Oh, ik mag niet meer rechts afslaan als het stoplicht rood is’. ‘Niet toeteren!’ ‘NIET rechts inhalen’ ‘Jemig, 120/130kmh gaat wel snel zeg’, ‘Wat is mijn auto klein’, ‘Wat is de weg klein. 2 banen maar?’.
Haha, vrij komisch wat er in mijn hoofd omging. Uiteraard went het snel, maar tegelijkertijd had ik ook niet gedacht hoe ingebeiteld die Amerikaanse verkeersregels er al in zaten.

Toen ging ik met mam lunchen in Echt. Stond ik daar rond te draaien wachtend tot de ober kwam, totdat ik me realiseerde: ‘Oh ja, hier kan ik gewoon aan een willekeurige tafel gaan zitten en hoef ik niet te wachten om een tafel gewezen te worden’. Dan bestel ik drinken en dan zitten daar maar 3 ijsklontjes in. 3!! Ik herinner me een gesprek met iemand die zei dat we geen ijsklontjes gebruiken en dat ik zei ‘joh tuurlijk wel!’ nu ik terug ben begrijp ik dus wat ie bedoelt. 3! Ijsklontjes. En in het andere restaurant geen. Als je halve glazen vol bent gewend, dan is dat ook wel eve wennen. En niet te vergeten refills!! OMG. Waar zijn mijn refills. Nu weer wennen aan één glaasje verdelen over een langer tijdsbestek. En geen gratis water ‘on the side’. Hihi.
En het beste van alles natuurlijk: ‘’Houd het kleingeld maar’’, i.p.v. 15-20% fooi. WUUUH. Grappig wel hoe ik in mijn hoofd dat wel al was aan het berekenen. (Zelfde voor belasting in de winkel die ik er niet meer bij hoef te doen. De prijs die ik zie, is de prijs die ik betaal!)

Dan de supermarkt. Waar Nicole en ik vaker liepen te godverren dat de winkels zo groot waren en er te veel keuze was stond hier in de Jan Linders shampoo uit te zoeken. ‘Is dit alle keus?’
En Nicole had ook een leuke: Ze stond in de supermarkt en alles werd gescand en zij stond daar maar. En opeens realiseerde zich: Moet ik een eigen zak meebrengen? Moet ik het ZELF? In een zakje doen?
Terwijl we in Amerika altijd waren aant morren over het excessief gebruik van plastic zakjes en luie mensen omdat het personeel je boodschappen inpakt stond ze zelf daar te koekeloeren. Ik vond het wel een mooie.

Cultuurshock. Het blijft een interessant fenomeen.
Welkom thuis. It's good to be back.